Stanęliśmy u progu I niedzieli Adwentu. Adwent powraca co roku jak nieproszony rachunek sumienia. Zaprasza do czuwania, choć świat proponuje krzykliwe ozdoby. Wyrywa z rutyny, choć sklepy próbują uśpić nadmiarem błyskotek. Trudno o porę bardziej rozdwojoną niż ta, w której Kościół nakazuje skupienie, a handel narzuca pośpiech. Adwent w tradycji katolickiej jest czasem wyczekiwania. Kościół prowadzi wiernych przez kolejne niedziele, przypominając o obowiązku pokuty i o konieczności wewnętrznego porządku. Ołtarze pozostają bez kwiatów, a kapłan przywdziewa fiolet jako znak pokory i skruchy. W kalendarzu liturgicznym pojawia się rorantyjska trumna światła, w której cicha Msza roratnia, odprawiana przed wschodem słońca, ma charakter niemal mistycznego spotkania. Nie jest to czas triumfu, lecz przygotowania. Każde czytanie, antyfona i modlitwa podkreślają prawdę, że Pan jest blisko, a Jego przyjście wymaga czystości serca. Współczesność próbowała ten czas ułagodzić. W miastach już na początku listopada pojawiają się girlandy, które nie mają żadnego związku z powagą Adwentu. Komercja skraca okres przygotowania do długości kolejki zakupowej. Wymowny postęp widać w momencie, gdy sklepy otwierają „przedsprzedaże świąteczne”, jakby samo Boże Narodzenie było przede wszystkim sezonem obrotu. Dawny post i wyciszenie, niegdyś...