Tekst ks. Jarosława Wiśniewskiego
1. Mój światopogląd
Każde wybory to wielki egzamin dojrzałości. Taka ogólnokrajowa matura. Czy ją zdaliśmy?
Dla mnie te wybory to zimny prysznic.
Każdy, kto mnie zna, wie, że jako licealista byłem krnąbrny i w klasie maturalnej z powodów ideowych zmieniłem liceum.
Wybuchła wtedy „Solidarność”. To bardzo angażowało serca młodzieży.
Przeżyłem fiasko strajku w internacie. Miałem pretekst do przeprowadzki. Może to tylko była turystyczna wymówka.
Z małej Brodnicy trafiłem do „Czerwonego Włocławka” i z trudem doczołgałem się do matury, bo wszystkie wolne chwile spędzałem naprzeciw dworca PKP – w siedzibie Solidarności, zamiast uczyć się matematyki czy polskiego.
Potem, po stanie wojennym, był tam tylko punkt krwiodawstwa.
Wymówka zamiana przeznaczenia. Była Solidarność – została po niej krew.
Zaiste: czerwone miasto.
Tam, gdzie miał być szpital, powstała milicja. Też ciekawa przemiana.
2. Do seminarium
Zanim trafiłem do seminarium, byłem krótko na studiach świeckich.
Żaden ze mnie anioł.
W akademikach żyłem tym, czym wszyscy inni: piwo, papierosy, a nawet konopie z poetami i hippisami.
Stan wojenny nie sprzyjał nauce. Wielu studentów nosiło „oporniki” – znaki sprzeciwu.
Potem wojsko, areszt.
Z okna na ul. Kurkowej w Gdańsku widziałem Michnika i Szeremietiewa na spacerze. Był rok 1984.
Zawsze miałem się za patriotę – i nawet w seminarium nikt mnie z tego nie wyleczył.
3. Patriotyzm misyjny
Misje wniosły korektę.
W Rostowie nad Donem – parafianami byli studenci z egzotycznych krajów, nadwołżańscy Niemcy, Ukraińcy, Ormianie.
Traktowałem ich jak rodaków, a nawet krewnych.
Biskup Kondrusiewicz, pytany o narodowość, powiedział: „Jestem katolikiem”. Nie był to żart.
Pod zaborami narodowość poznawało się po wyznaniu.
To nie my wymyśliliśmy „Polaka-katolika” – to zaborcy.
Na misjach nie tracisz patriotyzmu, ale serce ci się poszerza.
W Rosji, bez internetu, nie rozumiałem, czemu po „okrągłym stole” nadal rządzą komuniści.
Na Donbasie, gdy do władzy doszły inne opcje, zauważyłem, że Ukraina ma więcej entuzjazmu niż Polska.
Trwała „pomarańczowa rewolucja”.
Tam przeżyłem śmierć Jana Pawła II. Ukraina ogłosiła trzydniową żałobę.
Byłem dumny, że jestem Polakiem.
Smoleńsk przeżyłem w Taszkiencie, rządy pana Dudy – w Papui Nowej Gwinei.
W Polsce trudno się połapać – zwłaszcza w czasie COVID-u.
4. Mój czat
Nie jestem ekspertem od polityki, choć od trzech lat mam dostęp do internetu.
Jestem 33 lata poza Polską.
Nie pisałem o wyborach, choć mam zdanie – bo w grupie są ludzie o różnych poglądach.
Nie chcę ich ranić.
Grupa POLAND & MISSION to nie komitet wyborczy, tylko sympatycy misji – jak „kółko misyjne”.
To moi przyjaciele, niezależnie od światopoglądu.
Papież Benedykt zachęcał do tworzenia współczesnej agory – przestrzeni do rozmowy z każdym.
Mamy coraz więcej „pogan” – i wiemy dlaczego.
5. Ad gentes – do pogan
Zrobiła to GW, Onet, TVN, film Kler – i sami katolicy, dając powody.
Oświecenie, rewolucje – swoje zrobiły.
Jarocin, laicka Orkiestra – też.
Pogaństwo w Polsce jest.
Św. Paweł mówił do pogan: „Widzę, że jesteście bardzo pobożni…”
Znalazł punkt wspólny.
Czy nowy prezydent zaintryguje polskich pogan?
Czy jego patriotyzm będzie zaraźliwy?
Piłsudski wysiadł z „czerwonego tramwaju na przystanku Niepodległość”.
Czy Nawrocki zjednoczy 49% przeciwników?
Pan Duda próbował, ale nie udało się.
Jak tylko zaczął się temat wyborów – zapomniano, że to Jarek potrzebuje wsparcia.
6. Misje czy polityka?
Misjonarzowi trudniej niż politykowi.
Mam tylko ten mały czat.
Na czas kampanii mi go zabrano.
Dwa tygodnie ciszy.
Jestem w Uzbekistanie. Czekam na wizę roczną.
Proszę o „zdrowaśkę” albo trzymanie kciuków.
Zdrowie słabe, ale remonty trwają.
Przebudowujemy garaż na kaplicę.
Kopiemy studnię.
Pomagają mi Mustafa i Nazim – dwaj muzułmanie.
Biskup przysyła hydraulika z Taszkientu.
Dzień Dziecka – codziennie.
Parafianie przychodzą dwa razy w tygodniu.
Na herbatkę, na kiełbasę „doktorska”, lody „plombiry”.
Taka nasza agapa.
Było sprzątanie – chwasty, glina…
Nikt nie pyta: Jak ci się tam żyje?
7. Dewiza ks. Popiełuszki
Papież wspomniał Wyszyńskiego i Popiełuszkę.
My zapominamy.
„Polska będzie katolicka albo jej nie będzie.”
„Nie daj się zwyciężyć złu…”
Zamieszczam życiorysy świętych – są bardziej wierni niż żywi.
Nikt nie komentuje.
W nich moja nadzieja.
Nie niszczmy pogan – oni mają zniszczyć nas.
My odpowiadamy dobrem.
Życzę, by nowy prezydent był dobry i nie mścił się – jak za czasów ks. Olszewskiego czy ministra Romanowskiego.
To mój sąsiad ze Skrwilna.
Nie życzę nikomu ukrywania się przez politykę.
8. Rachunek strat
Na moim czacie „POLAND & MISSION” po debacie zniknęli:
– Robert,
– Sławek z Marzeną,
– ks. Wojtek,
– ks. Michał,
– ks. Łukasz,
– Wanda,
– Beata,
– dr Panasiuk,
– ks. Rysiek,
– Agnieszka,
– Dominika.
To realne straty.
Zostało ok. 120 „martwych dusz”.
Grupa to Polska w skali mikro.
Chciałbym, żeby rosła.
9. Geniusz jątrzenia
Dlaczego Polacy jątrzą?
Może przez zabory, PRL, naśladownictwo.
Mickiewicz: „Byłaś pawiem narodów, a stałaś się papugą.”
Podobać się Brukseli? Moskwie?
Zacznijmy od siebie.
Mamy piękne kościoły.
Ks. Pikus mówił: cierpliwość, cierpliwość, cierpliwość.
Europa poganieje. Polska też.
10. Gratulacje i życzenia
Gratuluję, że kampania się skończyła.
Obmyjmy się z niej.
Czeka nas praca.
„Obroń mnie, Panie, od pogardy” – cytowała Agnieszka.
Odeszła z grupy.
Może innym się uda.
Życzę nam uzdrowienia z wyborczego pogaństwa.
Z polityką nie wygram – wolę herbatkę w parafii.
To mnie naprawdę interesuje.
Jarosław z Uzbekistanu, misjonarz
xjaro.slawo@gmail.com
MATURITY IN POLISHNESS
Loose reflections after the election
1. My worldview
Every election is a great test of maturity.
A kind of nationwide final exam.
Did we pass it?
For me, this election was a cold shower.
Anyone who knows me is aware that I was a rebellious high school student and switched schools for “ideological reasons” in my senior year.
That was when “Solidarity” broke out.
It stirred young hearts.
I experienced the failure of a strike in the dormitory.
I had a pretext to relocate.
Maybe just a tourist excuse.
From little Brodnica I ended up in “Red Włocławek” and barely crawled to graduation, as I spent all my free time across from the train station, in the Solidarity office, instead of studying math or Polish.
Later, after martial law, only a blood donation center remained there.
Excuse replaced purpose.
Solidarity turned into blood.
Truly a red city.
Where a hospital was to be built, a militia station appeared.
Another curious transformation.
2. To the seminary
Before the seminary, I briefly studied at a secular university.
No angel, for sure.
In the dorms I lived like everyone else: beer, cigarettes, even “weed with poets” and hippies.
Martial law wasn’t good for learning.
Many students wore “resistors” as signs of protest.
Then came the military and arrest.
From the window of the Gdańsk detention center on Kurkowa Street, I saw Michnik and Szeremietiew taking walks.
It was 1984.
I always considered myself a patriot—and not even the seminary cured me of that “disease”.
3. Missionary patriotism
The missions brought some correction.
In Rostov-on-Don, our parishioners included students from exotic countries and Volga Germans, Ukrainians, Armenians.
I learned to treat them as kin.
Bishop Kondrusiewicz, asked about his nationality, once said, “I am a Catholic.”
It wasn’t a joke.
Under the partitions, nationality was often defined by faith.
We didn’t invent the phrase “Polish-Catholic”—the occupiers did.
It was meant to mock or even to convict.
On missions, you don’t lose your patriotism—but your heart grows.
Willingly or not, you become more Catholic than you were at home.
It’s hard to explain in words.
I experienced elections in the ’90s while in Russia—no internet, no newspapers.
I didn’t understand why, ten years after the “round table,” Communists were still in power.
When finally “other options” won, I was in Donbas.
In Ukraine, I sensed more enthusiasm for change than in Poland.
It was the “Orange Revolution.”
There I also witnessed the death of John Paul II.
I couldn’t believe that Ukraine declared three days of mourning for him.
Once again, I was proud to be Polish.
I experienced Smolensk in Tashkent and President Duda’s term in Papua New Guinea.
It’s hard to keep up with Polish politics—especially during Covid.
4. My chat
So no, I’m not a political expert, even though I’ve had internet access for three years.
You need to be in Poland to feel it.
I’ve been abroad for 33 years.
Please forgive my detachment and ignorance.
That’s why I didn’t post anything about the elections—not because I had no opinion, but because I know my group is a worldview mosaic.
I know each member personally.
And I have no right to hurt anyone who supports a different political option.
My group POLAND & MISSION is not a campaign committee.
It was meant to be a group of “mission supporters.”
In the seminary, we called that a “mission circle.”
This group is my personal list of friends, regardless of beliefs.
Pope Benedict encouraged creating a “modern agora”—a place where different people meet to talk calmly, especially about faith.
Even with unbelievers—pagans.
We have more and more of them in Poland.
In every environment and every family.
And we know why.
5. Ad gentes – to the pagans
Gazeta Wyborcza, Onet, TVN, the film Clergy—and Catholics themselves, gave the reasons.
The French and October revolutions, the so-called Enlightenment, did their part.
So did “Jarocin” and the staunchly secular “Great Orchestra”.
Paganism exists in Poland.
That’s a fact.
St. Paul boldly addressed pagan philosophers with tact:
“I see you are very religious—you’ve built many altars, including one ‘To an Unknown God’. I want to tell you about Him.”
He intrigued everyone.
I too was fascinated by that line when I encountered it in seminary.
Instead of insulting the Greeks for thinking differently, he found common ground.
So here’s the question:
Will the new president intrigue today’s Polish pagans with anything?
Will his patriotism be contagious?
Piłsudski said beautifully: “I got off the red tram at the stop called Independence.”
Will Nawrocki be able to gather the 49% who didn’t vote for him?
President Duda couldn’t, though he tried.
I know how hard it is.
I tried to gather friends and relatives in one chat.
As soon as elections came up, they forgot it was Jarek who needed encouragement.
6. Missions or politics?
Missionaries have it harder than Polish politicians.
Please don’t forget that.
Let’s not take away a tiny missionary chat in favor of big politics.
Because when my acquaintances started insulting each other over politics—it wasn’t fair to me.
So I shut down for two weeks.
Politicians have TV stations, newspapers, websites.
Millions in support.
I only have this little chat—and during the elections, it was taken away.
That’s how long my “election silence” lasted.
Three months ago I arrived in Uzbekistan.
This week I’ll find out whether I get a one-year visa.
It’s a stressful time.
Most likely I will.
Please offer a Hail Mary—or cross your fingers.
My health is shaky, but I keep working.
Last month we renovated a garage (15 x 5 m) to turn into a chapel.
The temporary one is half that size.
We’re also digging a five-meter sewage well.
Two Muslim men help me: Mustafa and Nazim.
In Russian TV, such workers are mocked—like Polish laborers once were in the West.
A plumber from Tashkent comes occasionally to fix the shower—it drags on endlessly.
So I live in a constant “Children’s Day.”
No washing necessary.
Parishioners visit twice a week.
Besides Mass prep, we buy snacks: cookies, bread, “doctor’s sausage” (similar to hot dogs), tea or Coca-Cola.
That’s our agape.
Sometimes I even buy plombirs—ice cream in a cone.
It costs a lot, but the Uzbek parish is a little Catholic club or oratory, where people come not just to pray, but to talk.
Last Saturday we cleaned the parish: pulled weeds, spread clay from plasterwork.
Simple stuff.
And I feel like no one in the group cares anymore.
Nobody even asks:
How are you doing?
Where is our famous empathy?
7. The motto of Fr. Popiełuszko
Pope Leo XIV recently recalled Cardinal Wyszyński and Blessed Jerzy Popiełuszko.
The Pope remembers—but we in Poland seem not to.
“Poland will be Catholic—or it won’t exist at all.”
“Do not be overcome by evil, but overcome evil with good.”
These people died long ago, yet their words are fresh and needed.
That’s why I post saints’ biographies.
They are more loyal than the living.
Each day holds a surprise if you reflect on their actions and words.
But during the election period—no reactions.
No comments.
No emoticons.
They’re also invited to this group, strange as it may sound.
“In them is my hope.”
We dream of fewer pagans in Poland and the world.
Destroying them is not the way—it’s their job to destroy us.
Believers have always convinced opponents through goodness.
I wish for the new president to have enough goodness not to seek revenge—
Not to repeat the smear campaigns against Fr. Olszewski or Minister Romanowski, who missed his father’s funeral due to politics.
By the way—he’s my neighbor from Skrwilno.
May no one have to flee again—like under partitions, communism, or occupation.
Americans say:
“Enough is enough.”
Let’s translate it as:
“Enough of this evil—I’ve had it.”
8. Tally of losses
As moderator of the tiny missionary chat “POLAND & MISSION,” I wanted to show what damage this presidential campaign brought me.
Because of electoral posts, I lost close friends in just three days (May 23–27):
Robert,
Sławek and Marzena,
Fr. Wojtek,
Fr. Michał,
Fr. Łukasz,
Wanda,
Beata the journalist,
Dr. Panasiuk,
Fr. Rysiek,
Agnieszka from Tyniec,
Dominika.
These are real losses.
Now I have about 120 “dead souls” left—inactive users.
Our group is Poland in miniature.
I want it to grow, not shrink.
Respect to those who gather millions online—
I can’t hold the attention of 100.
I’m sorry.
And sad that we can’t always control our emotions.
None of these people are kids.
They’re all 40+ adults.
9. The genius of spite
Why do Poles excel at spite?
Maybe it’s the legacy of partitions or PRL.
For 250 years, we were never truly independent.
Just short thaws.
We mimicked others—and still do.
Mickiewicz wrote:
“You were the peacock of nations—and became their parrot.”
Trying to please Brussels? Moscow?
Let’s try pleasing ourselves.
We still have much beauty.
Foreigners envy us—especially our churches.
Elsewhere, they’re demolished.
We praise others, ignore our own…
On missions, Bishop Pikus gave me three rules 33 years ago:
Patience
Patience
Patience
Europe is turning pagan—and sadly, so is Poland.
10. Congratulations and wishes
I congratulate us all that the dirty campaign is over.
May we cleanse ourselves and heal the wounds.
There are many.
Time to return to normality.
“Protect me, Lord, from contempt,” said Agnieszka from Tyniec.
She left the group.
Maybe others will stay.
I hope we all recover—at least a little—from election-season paganism.
There was a lot of it.
From here, far away, it’s easier to talk about.
I’m not hit by hate and propaganda.
Only shrapnel and internet “splinters.”
Like mud on a road—it makes it hard to live in peace.
I apologize for deleting some posts.
They’re no longer needed.
The posters will also soon vanish from the streets…
I hope that once you rest from politics,
you’ll stop by the group
and share what’s happening in your parishes and families.
Oddly enough,
that interests me more than the bickering in “Warsaw-town.”
Blessings from Uzbekistan,
Jarosław – missionary
xjaro.slawo@gmail.com
