„Chrześcijański cmentarz” znajduje się w Mahalli na przedmieściach miasta jakieś 15 km od parafii. Jak zwykle by tam dotrzeć zamówiliśmy taksówkę za 40.000 sumów czyli 12 złotych polskich. Usługi tego rodzaju są wyjątkowo tanie jak niemal wszystko inne. Raj dla oszczędnych Polaków.
Dawniej na ten cmentarz w Angrenie jechało się po głównej trasie, czyli po „jedwabnym szlaku”.
Dziś taksówkarz zawiózł nas po zawiłych uliczkach uzbeckiej Mahalli.
Mahalla to znaczy „Wspólnota”, gmina po żydowsku kahał a po chińsku hutong.
Droga od strony jedwabnego szlaku została rozbita przez ciężki transport.
Cmentarz leży po sąsiedzku z kopalnią węgla brunatnego. Widać wokół wysokie hałdy.
Z czasem być może trzeba będzie zamknąć cmentarz, bo żywi ludzie niezbyt dbają tu o swych zmarłych.
Gdyśmy z parafianami szukali nagrobków naszych parafian w gąszczu grobów prawosławnych i koreańskich towarzyszyły nam trzy cmentarne psy.
Prawosławnym zwyczajem i my oprócz świec i kwiatów położyliśmy herbatniki i kanapki na 6 mogiłach.
Najpierw na mogile Marii Keller potem u Aleksego Skrypczenko.
Grób Marii wykonany z cementu. Jej krewni wyjechali do Niemiec, mogiła porosła wysoką trawą.
Dziadek Aleksy pozrywał gąszcze a ja zapaliłem świecę.
Natasza przez chwilę mordowała się z telefonem by sfotografować Aleksego przy nagrobku. Zdjęcie miało trafić do krewnych Marii. Powędrowaliśmy dalej po suchej glinianej nawierzchni. Gdyby nie las krzyży ktoś by pomyślał że to śmietnisko.
Na krzyżu Aleksego dumnie wisiał różaniec. Nie sposób było się pomylić. To nasz katolik.
Jeden z moich licznych chłopaków, nawróconych chuliganów, z jakich słynęła moja angreńska parafia.
To nieszczęśnik, który 8 lat temu obciął sobie dłoń przy pracy.
Potem byliśmy u babci Zosi, która opuściła ten świat 8 lat temu. Bywałem u niej w domu, gdy już była niedołężna i często mnie nagabywała czy aby na pewno ją pochowam po katolicku gdy umrze. Nie pochowałem. Spóźniłem się całe 8 lat.
Starościna Natasza z trudem odszukała grób ojczyma i swej mamy Swietłany.
To była najbardziej pogodna staruszka w parafii i najbliższa sąsiadka.
Cemetery Next to the Mine
Or: „Uzbek All Souls’ Day”
===================
The „Christian cemetery” is located in Mahalla on the outskirts of the city, about 15 km from the parish.
As usual, to get there we ordered a taxi for 40,000 soum, which is 12 Polish zloty.
Services of this kind are exceptionally cheap, like almost everything else.
A paradise for thrifty Poles.
In the past, to get to this cemetery in Angren, one took the main route, that is, the „Silk Road”.
Today the taxi driver took us through the winding streets of the Uzbek Mahalla.
Mahalla means „Community”, a municipality called kahal in Jewish and hutong in Chinese.
The road from the Silk Road side has been broken up by heavy transport.
The cemetery lies next to a lignite coal mine. High waste heaps are visible all around.
In time, it might be necessary to close the cemetery, because the living people here do not take very good care of their dead.
When we, with the parishioners, were looking for the tombstones of our parishioners among the thicket of Orthodox and Korean graves, we were accompanied by three cemetery dogs.
Following the Orthodox custom, we too, besides candles and flowers, placed biscuits and sandwiches on 6 graves.
First on the grave of Maria Keller, then at Alexey Skrypchenko’s.
Maria’s grave is made of cement. Her relatives moved to Germany, the grave mound became overgrown with high grass.
Grandfather Alexey cleared the thickets and I lit a candle.
Natasha struggled for a while with her phone to photograph Alexey by the tombstone. The photo was meant to reach Maria’s relatives.
We wandered further on the dry clay surface.
If it weren’t for the forest of crosses, one might think it was a dump.
On Alexey’s cross a rosary hung proudly. It was impossible to mistake it.
He is our Catholic.
One of my many boys, converted hooligans, for which my Angren parish was famous.
He was the poor soul who cut off his hand at work 8 years ago.
Then we were at Babcia Zosia’s, who left this world 8 years ago.
I used to visit her at home when she was already infirm and she often pestered me asking if I would certainly bury her in the Catholic rite when she died.
I did not bury her. I was a whole 8 years late.
Starostina Natasha struggled to find the grave of her stepfather and her mother Svetlana.
She was the most cheerful old lady in the parish and the closest neighbor.
