Biała Niedziela to od wieków utrwalona w Kościele katolickim nazwa drugiej niedzieli wielkanocnej, będącej uroczystym zakończeniem oktawy Zmartwychwstania Pańskiego. W tradycji katolickiej dzień ten upamiętnia głęboką radość z faktu odkupienia oraz wprowadza wiernych w dalsze przeżywanie okresu wielkanocnego.
Nazwa „Biała Niedziela” pochodzi od starożytnego zwyczaju noszenia białych szat przez neofitów, czyli osoby, które podczas Wigilii Paschalnej przyjęły sakrament chrztu świętego. Nowo ochrzczeni, przez cały tydzień uczestniczyli w nabożeństwach, ubrani w białe tuniki jako znak oczyszczenia z grzechu i odrodzenia do nowego życia w Chrystusie. W Białą Niedzielę, po raz ostatni w tych uroczystych szatach, gromadzili się na liturgii, by publicznie oddać cześć Bogu i umocnić się we wspólnocie wiernych. Następnie odkładali białe stroje, co symbolizowało ich pełne włączenie do Kościoła.
Przez wieki Biała Niedziela była także dniem, w którym przypominano wszystkim wiernym o godności wynikającej z sakramentu chrztu świętego. W wielu parafiach odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych stawało się centralnym punktem uroczystości, a w homiliach kapłani podkreślali obowiązki wynikające z chrześcijańskiej tożsamości: wierność wierze, modlitwę, życie sakramentalne i świadectwo miłości bliźniego.
W polskiej tradycji ludowej Biała Niedziela była czasem spotkań rodzinnych, modlitwy oraz szczególnego świętowania triumfu życia nad śmiercią. W niektórych regionach tego dnia organizowano procesje eucharystyczne w intencji Bożego błogosławieństwa dla całej wspólnoty. Był to także dzień szczególnego dziękczynienia za dar chrztu i wiary.
Choć w 2000 roku św. Jan Paweł II ustanowił drugą niedzielę wielkanocną jako Niedzielę Miłosierdzia Bożego, to w głębokiej tradycji Kościoła nazwa Biała Niedziela wciąż przypomina o chrzcielnym charakterze tego święta oraz o radosnym trwaniu w łasce Zmartwychwstałego Pana.
W liturgii dnia czytania mszalne często nawiązują do tematyki chrztu, wspólnoty apostolskiej oraz wiary w Zmartwychwstanie. Podkreśla się fakt, że życie chrześcijańskie rodzi się z wody chrztu oraz łaski płynącej ze Zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.
Tradycyjna Biała Niedziela jest zatem świętem czystości serca, wdzięczności za sakrament chrztu świętego i radosnego trwania w paschalnym świetle, jakie rozświetla życie każdego prawdziwego katolika.
White Sunday – traditional end of the Easter Octave
White Sunday is the traditional name for the second Sunday of Easter, marking the solemn conclusion of the Octave of the Resurrection of the Lord. In Catholic tradition, this day commemorates the profound joy of redemption and invites the faithful to continue celebrating the Easter season.
The name „White Sunday” originates from the ancient custom of neophytes—those who received baptism at the Easter Vigil—wearing white garments throughout the entire octave as a sign of their purification from sin and rebirth in Christ. On White Sunday, dressed for the last time in these ceremonial garments, they gathered for Mass to publicly glorify God and strengthen their bond with the Church. Afterward, the white garments were laid aside, symbolizing their full incorporation into the Christian community.
Over the centuries, White Sunday also became a day for all the faithful to recall the dignity conferred by the sacrament of baptism. In many parishes, the renewal of baptismal promises was central to the celebration, and priests emphasized in their homilies the duties flowing from Christian identity: fidelity to the faith, prayer, sacramental life, and witnessing to love of neighbor.
In Polish folk tradition, White Sunday was a time for family gatherings, prayer, and special rejoicing in the victory of life over death. In some regions, Eucharistic processions were held to invoke God’s blessing on the community. It was also a day of thanksgiving for the gift of baptism and faith.
Although in 2000 Saint John Paul II designated the second Sunday of Easter as Divine Mercy Sunday, in the deep tradition of the Church, the name White Sunday still reminds us of the baptismal character of this feast and the joyful abiding in the grace of the Risen Lord.
In the day’s liturgy, the scriptural readings often refer to baptism, the apostolic community, and faith in the Resurrection. It emphasizes that Christian life is born from the waters of baptism and the grace flowing from Christ’s Resurrection.
Thus, the traditional White Sunday remains a feast of purity of heart, gratitude for the sacrament of baptism, and joyful perseverance in the paschal light that illuminates the life of every true Catholic.
