18-III-25r. w powiecie nowodworskim zapisano drobną, lecz symboliczną kartę historii. W nowo wznoszonym skrzydle jednej Zespołu Placówek Edukacyjnych uroczyście umieszczono kapsułę czasu – metalowe naczynie wypełnione pamiątkami, zdjęciami i informacjami, które mają przetrwać próbę lat i przemówić do przyszłych pokoleń.
Inicjatywa, zorganizowana z udziałem władz samorządowych oraz społeczności szkolnej, miała na celu uchwycenie ducha teraźniejszości i zachowanie go dla tych, którzy przyjdą po nas. W kapsule znalazły się: – spis uczniów uczęszczających do szkoły w 2025 roku, – nazwiska pracowników pedagogicznych i niepedagogicznych, – nazwiska osób pełniących funkcje: starosty, wicestarosty i dyrektora szkoły, – zdjęcia dokumentujące życie szkolne, – drobne przedmioty codziennego użytku – świadectwa stylu życia i technologii naszych czasów.
Nie wiadomo, kiedy kapsuła zostanie otwarta – może za pięćdziesiąt lat, a może za sto. Możliwe, że przyszli uczniowie, patrząc na fotografie i czytając spisane dziś słowa, zdołają uchwycić choćby cząstkę ducha roku 2025.
To wydarzenie ma wymiar nie tylko symboliczny, ale i głęboko wspólnotowy – pokazuje, że myśl o przyszłości i pamięć o przeszłości mogą się spotkać w jednym miejscu i jednym geście. Kapsuła czasu staje się więc nie tylko pojemnikiem na przedmioty, ale znakiem więzi międzypokoleniowej i wyrazem troski o dziedzictwo naszej małej ojczyzny.
––––––––––
A time capsule at school – a message from our time to future generations
On 18-III-25, a small but meaningful moment was written into the local history of the Nowy Dwór district. Within the newly constructed wing of a secondary school, a time capsule was ceremonially placed – a sealed container filled with mementos, photographs and information meant to survive the decades and speak to those yet to come.
The initiative, organized with the participation of local authorities and the school community, aimed to preserve a fragment of everyday life in 2025. The capsule includes: – a list of all current students, – names of teaching and non-teaching staff, – information about the starosta, wicestarosta and the school principal, – photos capturing school life, – small keepsakes representing the everyday reality of our times.
No one knows when or by whom the capsule will be discovered – perhaps in fifty or a hundred years. It may be that future students of the same school will look upon these relics with wonder, sensing the echo of a world long past.
This act, though simple, connects past, present and future. The capsule is more than a vessel – it is a symbol of memory and continuity, a gesture of care for the generations to come, and a way to preserve the identity of a community in the passage of time.
Dżepetto
