Wybór nowego papieża zawsze jest wydarzeniem o wymiarze globalnym, jednak dla wiernych przywiązanych do nauczania Kościoła katolickiego, jego Tradycji i nienaruszalności doktryny, oznacza coś więcej: to chwila próby i nadziei. W czwartek 9-V-25r., w samo południe, biały dym nad Kaplicą Sykstyńską zwiastował wybór nowego następcy św. Piotra. Został nim Robert Franciszek kardynał Prevost, który przybrał imię Leona XIV – imię o głębokim historycznym i symbolicznym znaczeniu, przywołujące postaci zarówno Leona Wielkiego, jak i Leona XIII, wielkiego papieża nauki społecznej Kościoła i obrońcy praw naturalnych w czasach rewolucji przemysłowej.
Dla katolików wiernych Tradycji wybór ten oznacza powiew nadziei po latach bolesnych zmagań z postępującą laicyzacją, rozmywaniem nauki katolickiej oraz ograniczaniem Mszy trydenckiej, której wielu – zwłaszcza młodych – katolików uczyniło centrum swojego duchowego życia.
Pokora i pobożność Leona XIV
Nowy papież urodził się 14 września 1955 r. w Chicago, jako syn Ludwika Mariusza Prevosta i Mildred Martínez. Od najmłodszych lat związany z duchowością augustiańską, rozpoczął edukację w Niższym Seminarium Ojców Augustianów, kontynuując ją na Villanova University, gdzie ukończył matematykę i filozofię. Już jako młody kapłan dał się poznać jako człowiek pokory, modlitwy i pracy – zarówno umysłowej, jak i duszpasterskiej.
W 1982 r. otrzymał święcenia kapłańskie, a wkrótce potem został skierowany na misje do Peru, gdzie przez wiele lat formował kleryków, prowadził parafie, wykładał teologię moralną i kanoniczną oraz pracował w ubogich dzielnicach Trujillo. Późniejsze lata jego życia to praca na różnych szczeblach Zakonu Augustianów, aż do godności przeora generalnego. W 2014 r. został biskupem Chiclayo, a następnie prefektem Dykasterii ds. Biskupów i kardynałem. Każdy z tych etapów ukazuje jego głęboki związek z Kościołem misyjnym, zakorzenionym w Tradycji i zorientowanym na pokorne budowanie wspólnoty opartej na Chrystusie.
Imię Leona – znak kierunku
Wybór imienia Leon XIV nie jest gestem przypadkowym. Przypomina o wielkich poprzednikach: Leonie I Wielkim, który z natchnienia Ducha Świętego odparł Atyllę i obronił duchowy autorytet Kościoła, oraz Leonie XIII – autorze przełomowej encykliki „Rerum novarum”, która stworzyła fundament katolickiej nauki społecznej. To właśnie do tego dziedzictwa odwołał się kardynał Prevost, przyjmując imię, które przez ponad sto lat nie było używane. Vatican News już po konklawe wskazało, że nowy papież pragnie w epoce sztucznej inteligencji wrócić do podstawowego pytania o człowieka, jego godność, pracę, rodzinę i wspólnotę – a więc do fundamentów cywilizacji chrześcijańskiej.
Już w pierwszych słowach wygłoszonych z balkonu Bazyliki św. Piotra Leon XIV powiedział – „Pokój wam” – nawiązując do słów Zmartwychwstałego. Nie było w jego przemówieniu powierzchownych odniesień do bieżących nastrojów świata, lecz cisza, skupienie i słowna precyzja. Ubrany w tradycyjny mucet, przemówił głosem umiarkowanego pasterza, wyrażającego gotowość do służby wszystkim wiernym, bez względu na ich narodowość czy status społeczny, ale wiernego nauczaniu Chrystusa.
Papież umiarkowany, ale nie nijaki
Środowiska katolików tradycyjnych, zwłaszcza młode pokolenia przywiązane do Mszy św. w klasycznym rycie rzymskim, przyjęły wybór Leona XIV z ostrożną nadzieją. W czasach pontyfikatu papieża Franciszka to właśnie oni byli często spychani na margines, a ich wspólnoty rozbijane przez ograniczenia motu proprio „Traditionis custodes”. Umiarkowana postawa kard. Prevosta wobec Tradycji – w tym nieoficjalna informacja, że w swojej prywatnej kaplicy odprawiał Mszę trydencką – budzi nadzieję na rehabilitację tej formy liturgii, tak ukochanej przez świętych, papieży i wiernych przez wieki.
Jeszcze bardziej wymownym symbolem była celebracja tradycyjnej Mszy św. 8 maja w Bazylice Santa Maria Maggiore – miejscu, gdzie spoczywa papież Franciszek. Kapłan z Instytutu Chrystusa Króla, odprawiający tę liturgię w dzień po pogrzebie poprzedniego papieża, nie mógł przewidzieć większego znaku czasów. Nie była to Msza medialna, nikt nie występował z manifestem – był to akt modlitwy, pokory i wiary. Czy nowy papież przywróci Tradycji godne miejsce w życiu Kościoła? To jedno z kluczowych pytań pierwszych miesięcy jego pontyfikatu.
Odnowa Kościoła przez jedność i wierność
W piątkowej homilii do kardynałów Leon XIV podjął kwestie, które od lat nie wybrzmiewały z mocą w ustach papieży. Mówił jasno o jedyności zbawczej Jezusa Chrystusa – przypomniał, że Chrystus nie był tylko wielkim nauczycielem, lecz prawdziwym Synem Bożym. Wskazał na prymat biskupa Rzymu jako gwaranta jedności, odnosząc się wprost do nauki św. Ignacego z Antiochii. Skrytykował ateizm jako źródło demoralizacji i destrukcji społecznej. To wszystko zabrzmiało jak manifest powrotu do źródeł.
Jako człowiek doświadczony w administracji i znający różne kontynenty, Leon XIV może być tym papieżem, który nie tylko zapewni Kościołowi jedność, ale też odbuduje jego autorytet – nie przez medialne gesty, lecz przez pokorę, stanowczość i duchowość zakorzenioną w Tradycji.
Ostatnia nadzieja starej Europy?
Choć nowy papież pochodzi z USA, to jego duszpasterstwo, formacja i znajomość języka Kościoła Południa czynią go kandydatem łączącym oba światy. Kardynałowie nie zdecydowali się jeszcze na papieża z Afryki, lecz wybrali człowieka, który zna biedę, który uczył, spowiadał i towarzyszył ludziom z peryferii – ale jednocześnie rozumie zachodnią cywilizację, jej zagrożenia i szanse.
Ostatecznie, to nie kraj pochodzenia, ale wierność Bogu zdecyduje o wielkości nowego papieża. Leon XIV ma szansę zapisać się w historii Kościoła jako ten, który przywrócił Tradycji jej należne miejsce, oddał głos prześladowanym katolikom i przywrócił autorytet nauczaniu moralnemu – o małżeństwie, rodzinie, grzechu i łasce.
Papież Leon XIV i katolicka nadzieja
Wszyscy, którzy przez ostatnie dziesięciolecia trwali przy nauczaniu Kościoła, modlili się w ciszy, wychowywali dzieci w duchu wiary, odprawiali Mszę św. po łacinie, walczyli z herezjami i błędami w liturgii i teologii – dziś mogą z nadzieją podnieść głowy. Papież Leon XIV jeszcze nie odpowiedział na wszystkie pytania, ale powiedział wystarczająco dużo, by wiedzieć, że nie zamierza odwracać się od przeszłości.
Tradycja to nie muzeum, lecz życie – powtarzają od lat najwierniejsi katolicy. Jeśli Leon XIV o tym nie zapomni, może stać się papieżem prawdziwej reformy – nie tej z tytułów prasowych, lecz tej ukrytej w duszach, konfesjonałach i tabernakulach. Takiej reformy potrzebuje dziś Kościół.
A new pope, an old path. Leo XIV and the hopes of Catholics faithful to Tradition
The election of a new pope is always a global event, but for the faithful attached to the teachings of the Catholic Church, its Tradition, and the inviolability of doctrine, it means something more: it is a moment of trial and of hope. On Thursday, May 9, 2025, at precisely noon, the white smoke above the Sistine Chapel announced the election of a new successor of St. Peter. Robert Francis Cardinal Prevost was chosen and took the name Leo XIV – a name of deep historical and symbolic significance, evoking the figures of both Leo the Great and Leo XIII, the great pope of Catholic social teaching and defender of natural law in the age of industrial revolution.
For Catholics faithful to Tradition, this election signifies a breath of hope after years of painful struggle with progressing secularization, the dilution of Catholic teaching, and the restrictions imposed upon the Tridentine Mass, which many – especially young – Catholics have made the center of their spiritual lives.
The humility and piety of Leo XIV
The new pope was born on September 14, 1955, in Chicago, as the son of Louis Marius Prevost and Mildred Martínez. From his earliest years, he was connected with Augustinian spirituality, beginning his education at the Minor Seminary of the Augustinian Fathers and continuing at Villanova University, where he earned degrees in mathematics and philosophy. Already as a young priest, he was known as a man of humility, prayer, and work – both intellectual and pastoral.
In 1982, he received priestly ordination and was soon sent on mission to Peru, where for many years he formed seminarians, led parishes, lectured in moral and canon law theology, and worked in the poor districts of Trujillo. His later years were spent in various roles within the Augustinian Order, including that of Prior General. In 2014, he was appointed bishop of Chiclayo, and later prefect of the Dicastery for Bishops and cardinal. Each stage of his life reveals his deep connection with the missionary Church, rooted in Tradition and focused on humbly building a community founded on Christ.
The name Leo – a sign of direction
The choice of the name Leo XIV is no accidental gesture. It recalls great predecessors: Leo I the Great, who by the inspiration of the Holy Spirit repelled Attila and defended the spiritual authority of the Church, and Leo XIII – author of the groundbreaking encyclical Rerum novarum, which laid the foundation for the Church’s social teaching. It is to this heritage that Cardinal Prevost refers by choosing a name unused for over a century. Vatican News noted after the conclave that the new pope wishes, in this age of artificial intelligence, to return to fundamental questions about the human person, his dignity, labor, family, and community – that is, to the foundations of Christian civilization.
In his first words from the balcony of St. Peter’s Basilica, Leo XIV said – “Peace be with you” – referring to the words of the Risen Christ. His address contained no superficial references to the mood of the world, but instead, silence, focus, and verbal precision. Dressed in the traditional mozzetta, he spoke with the voice of a moderate shepherd, expressing his readiness to serve all the faithful, regardless of nationality or social status, but faithful to the teaching of Christ.
A moderate pope, but not a lukewarm one
Traditional Catholic communities, especially the young generations attached to the Holy Mass in the classical Roman Rite, received the election of Leo XIV with cautious hope. Under the pontificate of Pope Francis, they were often marginalized, and their communities were broken apart by restrictions stemming from the motu proprio Traditionis custodes. The moderate attitude of Cardinal Prevost toward Tradition – including unofficial reports that he celebrated the Tridentine Mass in his private chapel – inspires hope for the rehabilitation of this form of liturgy, beloved by saints, popes, and the faithful for centuries.
Even more significant was the celebration of the traditional Mass on May 8 in the Basilica of Santa Maria Maggiore – the resting place of Pope Francis. A priest from the Institute of Christ the King celebrated this liturgy a day after the burial of the previous pope. It was not a media event; no one delivered a manifesto – it was an act of prayer, humility, and faith. Will the new pope restore to Tradition its rightful place in the life of the Church? This remains one of the key questions of the first months of his pontificate.
Renewing the Church through unity and fidelity
In his Friday homily to the cardinals, Leo XIV addressed issues that had not been clearly proclaimed by popes for years. He spoke clearly about the salvific uniqueness of Jesus Christ – emphasizing that Christ was not merely a great teacher, but the true Son of God. He pointed to the primacy of the bishop of Rome as a guarantee of unity, directly referencing the teachings of St. Ignatius of Antioch. He criticized atheism as a source of moral degradation and social destruction. All of this sounded like a manifesto of return to the sources.
As a man experienced in administration and familiar with multiple continents, Leo XIV may be the pope who not only ensures unity in the Church but also restores its credibility – not through media gestures, but through humility, firmness, and spirituality rooted in Tradition.
The last hope of old Europe?
Although the new pope comes from the United States, his pastoral work, formation, and knowledge of the Church of the Global South make him a man who unites both worlds. The cardinals did not yet choose a pope from Africa, but they chose a man who understands poverty, who taught, heard confessions, and accompanied people on the peripheries – and who also understands Western civilization, its threats and its opportunities.
Ultimately, it is not the country of origin, but fidelity to God that will decide the greatness of the new pope. Leo XIV has a chance to go down in Church history as the one who restored Tradition to its rightful place, gave voice to persecuted Catholics, and restored authority to moral teaching – on marriage, family, sin, and grace.
Pope Leo XIV and Catholic hope
All those who for decades have held fast to the teachings of the Church, prayed in silence, raised children in the faith, celebrated the Holy Mass in Latin, fought against heresies and errors in liturgy and theology – today they can lift their heads in hope. Pope Leo XIV has not yet answered all the questions, but he has said enough to know that he does not intend to turn away from the past.
Tradition is not a museum, but life – the most faithful Catholics have repeated this for years. If Leo XIV does not forget this, he may become the pope of true reform – not one of headlines, but one hidden in souls, in confessionals, and in tabernacles. This is the kind of reform the Church needs today.
Piotr Korycki
