Japycz aż sapał z oburzenia. Ktoś by pomyślał, że stary, to sapie ze zmęczenia, ale czym tu się zmęczyć jak od pół godziny siedzi na ławeczce i sapie. Tak sapie, że jak piwo pije, to aż w całej butelce to sapanie gulgocze i piana bokami po brodzie spływa. A Japycz nic. Pije, sapie i pianę z brody rękawem wyciera. I memle pod nosem. Jak jest zły, to czasem i zaklnie. A jak jest bardzo zły, to sam przekleństwa wymyśla
Jeżozwierzu w ząbek czesany. Albo – wsadź se trąbę nosorożca wiadomo gdzie. Albo i gorzej. Teraz było najgorzej. Nie do powtórzenia. W końcu śmy się zeźlili i mówimy: Albo Japycz mówisz o co chodzi, albo sam se te piwo pij, póki ci nie przejdzie.
No poważna sprawa, bo z zasady my wszystkie fanaberie przyjaciół swoich znosim na spokojnie – wiadomo każden swoją wyporność ma i czasem pary musi upuścić. Ale jak już dymi uszami, to trzeba reagować, ot co.
Pacyfiści – powiedział Japycz i łypnął wzrokiem tak złym, że aż mi szkiełko w zegarku pękło. A co ty masz do pacyfistów? – zapytałem chowając telefon, żeby mi też nie pękł. Do zwykłych, to nic, ale to ruskie onuce są. – odpowiedział. W Radzyniu byłem, a tam wielki bilboard „To nie jest nasza wojna”. Że Rosji z Ukrainą nie jest nasza? – zdziwił się Hadziuk. Ano – potwierdził Japycz i tak zgrzytnął zębami, że aż szkliwo na implantach puściło snop iskier. Dobrze, że zima i nie miało się co zapalić. Przecie ruskie wolność chcą zniszczyć i zastąpić ruskim mirem, to jak ona nie nasza, jak nasza? – dziwił się Solejuk. I to nawet taka lepsiejsza – powiedziałem, bo mi się nagle przypomniało, co ksiądz Maciej mówił w sklepie – bo o nasze sprawy, a nie na naszym terytorium.
Spojrzeli na mnie z uznaniem, że ja taki geopolityk, ale szybko wyjaśniłem, że tylko powtarzam, żeby nie było nieporozumień, co do mojego rozumienia świata, bo nie ma nic gorszego, jak rozbudzić oczekiwania, których potem zaspokoić nie umiesz. Więc z wojny wróciliśmy na onuce-pacyfistów. Rozmowa trudna nie była, bośmy się wszyscy zgadzali. I po chwili temat się wyczerpał i piwo śmy popijali znacznie uspokojeni. Aż tu nagle Solejuk mówi: List by do nich trzeba napisać. Jaki znów list? Do onuc? – zapytał Hadziuk. Do onuc też można – uśmiechnął się chytrze Solejuk – ale ja myślałem, że najpirw to do rządu. Znajomych tam mamy całą kupę, nie? Niechby takie prawo zrobili – rozmarzył się – „Kto promuje ruski mir, podlega teleportacji na Plac Czerwony bez prawa powrotu”. Taki nasz polski Star Trek, tyle że w jedną stronę. Ja kierowca zawodowy jestem – mówi – to mogę wozić, co tam się nie przeteleportuje. Do Moskwy chciałbyś wozić? – zdziwił się Japycz. Do Moskwy to za daleko, ale do granicy z Białorusią bym mógł. Płot akurat jest, to się taką onucę smyrgnie w worku przez płot i niech się już une potem co z nią zrobić martwią. Płacom jej, to niech też ubierają i żywią. I niech te pacyfy tam se robią. – zakończył Solejuk czeguś bardzo z siebie dumny. Tam za protest przeciwko wojnie to osiem latek można dostać. – zauważył czujnie Hadziuk. No – rozmarzył się Solejuk – w sam raz. Osiem latek w łagrze, to powinno wystarczyć, by do głębi pokochać ruski mir.
Głupie to nie było, bo koszta więzienne po ich stronie, nie naszej. No i życie bez onucy pośród nas też przyjemniejsze. Chwilę my rozważali jeszcze konsekwencje gospodarcze, bo jak Putler w ruskie onuce w Polsce inwestuje, to znaczy, że nam gospodarkę stymuluje. Takie bilboardy, to kupa kasy jest, a ktoś je wiesza, ktoś zdziera, czyli ruch gospodarczy wywołują. Ale my chytre nie som, możemy być biedniejsi. I tak my się rozochocili, że własny bilboard u wjazdu do Wilkowyj postanowili my zrobić. Bardzo ładnie wyszedł. Stało na nim jak byk napisane, dużymi krótko i treściwie, a mniejszymi na dole – to już dokładnie, żeby nie było wątpliwości. Dużymi: „To jest nasza wojna. Chwała bohaterom!” a mniejszymi na dole: „Ruska onuco, do Wilkowyj wjeżdżasz na własną odpowiedzialność, za całość facjaty i uzębienia nie ręczymy”.
Pietrek
