Papież Leon XIV – 267 następca św. Piotra – jest pierwszym w historii Kościoła katolickiego Amerykaninem, ale jego historia nie zaczyna się wśród watykańskich sal ani rzymskich seminariów. Zaczyna się w ciszy peruwiańskich Andów, gdzie młody nauczyciel matematyki z Chicago – Robert Francis Prevost – porzucił wygodne życie, by służyć ubogim. Ta decyzja zapadła w 1975 roku, a jej konsekwencje odmieniły nie tylko jego życie, lecz również bieg Kościoła.
Zamiast kariery naukowej – misja
Robert Prevost był u progu wielkiej kariery akademickiej. Miał możliwość objęcia stanowiska na prestiżowym Uniwersytecie Harvarda. Jako wykształcony nauczyciel matematyki i gorliwy katolik, mógł z łatwością odnaleźć się w świecie wielkich pieniędzy, prestiżu i uznania. Tymczasem odpowiedział inaczej: nie na wezwanie uczelni, lecz na ciche wołanie serca. Dołączył do wspólnoty zakonnej augustianów i wyruszył na misję do Peru – nie do Limy czy Cuzco, ale do odległych, zapomnianych wiosek.
Nie było tam asfaltu, bieżącej wody, elektryczności, ani tym bardziej dostępu do internetu. Była jedynie potrzeba: duchowa i fizyczna. Prevost nie pozostał wobec niej obojętny.
Wspólnota wśród gór i ubóstwa
Młody zakonnik nie tylko służył ludziom – on się z nimi utożsamił. Nauczył się języka keczua, uznawanego przez potomków Inków za sakralny. Codziennie pokonywał pieszo wiele godzin, by dotrzeć do chorych, przynosić żywność, modlić się z mieszkańcami. Spał na glinianych podłogach, dzielił się ostatnim kawałkiem chleba, uczył dzieci liczenia pod przeciekającym dachem. Nosił proste ubrania, sandały i krzyż misyjny.
– „Ñuqaqa tukuy runakunawan kani” – mówił. To keczua: „Jestem jednym z was”.
W ciszy i prostocie, z dala od kamer, wyrastał duchowy przywódca – nie z tytułu, lecz z obecności. Dla ludzi gór był bratem. Dla chorych – lekarzem. Dla dzieci – nauczycielem. Dla wszystkich – obrazem Chrystusa.
Powrót do Rzymu
Jego cicha służba nie uszła uwadze. Władze zakonu powierzyły mu w końcu kierownictwo nad augustianami w ponad 40 krajach. Choć został przełożonym generalnym, nie zmienił stylu życia. Wciąż chodził w tych samych sandałach, wciąż jadał z ubogimi. Zasłynął jako człowiek pokory, wierności Tradycji i gorliwości w nauczaniu moralnym Kościoła.
W 2020 roku papież Franciszek mianował go arcybiskupem i powierzył mu kierownictwo nad Dykasterią ds. Biskupów – jednym z najważniejszych urzędów w Kurii Rzymskiej. W 2023 roku został kardynałem. Choć miał już tytuł, wciąż powtarzał: – „Non veni ministrari, sed ministrare” – „Nie przyszedłem, aby mi służono, lecz aby służyć” (Mt 20,28).
Wybór Papieża – nie z linii dyplomatów
W 2025 roku, po śmierci papieża Franciszka, zgromadziło się konklawe. Spośród wielu kandydatów – dostojnych, wykształconych, z wieloletnim doświadczeniem dyplomatycznym – kardynałowie wybrali właśnie jego. Człowieka Andów. Misjonarza. Nauczyciela. Brata ubogich.
Wybrano go nie z powodu polityki, lecz ze względu na świętość. Otrzymał imię Leon XIV – nawiązując do Papieża Leona XIII, wielkiego obrońcy społecznej doktryny Kościoła i Tradycji.
Jego pierwsza Msza jako Następcy św. Piotra została odprawiona w Bazylice Santa Maria Maggiore – w formie klasycznej, po łacinie, z homilią w języku keczua. – „Huc allin kawsayta chinkachkaniku, mana Diosllachu chayta hamuqta atinki” – powiedział. „Zgubiliśmy dobre życie, ale bez Boga nie odnajdziesz drogi powrotnej.”
Wierność Tradycji i troska o ubogich
Leon XIV nie ukrywa swojego szacunku do Mszy trydenckiej i duchowości klasycznej. Wielu katolików wiernych Tradycji wyraża nadzieję, że jego pontyfikat przyniesie odnowę Kościoła. Papież kontynuuje wizyty w miejscach, gdzie zaczęła się jego droga – wraca do wiosek w Peru, siada z ubogimi, modli się w ciszy. Nie przemawia z balkonów – raczej klęka z różańcem.
Nie zapomniał też o tych, którzy formowali jego sumienie – o rodzinie, parafii św. Augustyna w Chicago, wspólnocie misyjnej. Do każdego z nich kieruje listy – odręczne, z prośbą o modlitwę.
Słowa, które wypowiedział na początku pontyfikatu, zapadły w pamięć milionom:
– „El poder sin amor no es servicio. La fe sin sacrificio no es verdadera. Y la Iglesia sin los pobres no es de Cristo.”
„Władza bez miłości nie jest służbą. Wiara bez ofiary nie jest prawdziwa. A Kościół bez ubogich nie należy do Chrystusa.”
From Andean silence arose a pope
Pope Leo XIV – the 267th successor of St. Peter – is the first American in the history of the Catholic Church to occupy the Chair of Rome. But his story does not begin in Vatican halls or Roman seminaries. It begins in the silence of the Peruvian Andes, where a young math teacher from Chicago – Robert Francis Prevost – abandoned a comfortable life to serve the poor. That decision, made in 1975, changed not only his path but also the course of the Church.
Instead of a career – a mission
Robert Prevost was on the brink of a promising academic future. He was offered a place at the prestigious Harvard University. As a trained mathematics teacher and a devout Catholic, he could have easily pursued wealth, prestige, and renown. Yet he answered differently: not the call of academia, but the quiet voice of the heart. He joined the Augustinian missionaries and left for Peru – not to cities or tourist sites, but to remote, forgotten villages.
There were no roads, running water, electricity, or internet. There was only need – both spiritual and material. And Prevost responded.
Living among the poor
He didn’t just help the people – he became one of them. He learned Quechua, the sacred language of the Incas. He walked for hours to reach the sick, brought food, prayed with the villagers. He slept on dirt floors, shared his meals, and taught children under leaky roofs. He wore simple clothes, sandals, and a missionary cross.
– “Ñuqaqa tukuy runakunawan kani,” he said. “I am one with all people.”
In the stillness and simplicity of the mountains, far from media, a spiritual leader was growing – not by title, but by presence. To the people, he was a brother, teacher, doctor, shepherd.
Return to Rome
His quiet mission was not unnoticed. He was eventually entrusted with leadership of the Augustinians in over 40 countries. Though he became Superior General, he never changed his lifestyle. He still wore the same sandals and ate with the poor. He became known for humility, fidelity to Tradition, and unwavering moral teaching.
In 2020, Pope Francis appointed him Archbishop and head of the Dicastery for Bishops – one of the most influential positions in the Roman Curia. In 2023, he became a cardinal. Yet he still repeated: – “Non veni ministrari, sed ministrare.” – “I came not to be served, but to serve” (Mt 20:28).
Papal election – not from the diplomatic ranks
In 2025, after the death of Pope Francis, the conclave gathered. Among the candidates – diplomats and scholars – the cardinals chose him. The man of the Andes. The missionary. The brother of the poor.
He was not chosen for politics, but for sanctity. He took the name Leo XIV – evoking Leo XIII, the great defender of Catholic social teaching and Tradition.
His first Mass as Successor of Peter was celebrated at Santa Maria Maggiore – in the traditional form, in Latin, with a homily in Quechua. – “Huc allin kawsayta chinkachkaniku, mana Diosllachu chayta hamuqta atinki,” he said. “We lost the good life, but without God, you won’t find your way back.”
Fidelity to Tradition and the poor
Leo XIV makes no secret of his devotion to the Tridentine Mass and classical spirituality. Many faithful Catholics hope his pontificate will renew the Church. He still visits the villages where his journey began – sits with the poor, prays in silence, and writes personal letters to those who shaped his conscience.
His words at the beginning of his pontificate were unforgettable:
– “El poder sin amor no es servicio. La fe sin sacrificio no es verdadera. Y la Iglesia sin los pobres no es de Cristo.”
“Power without love is not service. Faith without sacrifice is not true. And a Church without the poor does not belong to Christ.”
