W parafii pw. św. Małgorzaty Dziewicy i Męczennicy między 12 a 19 X 2025 r. odbędą się Misje Parafialne z nawiedzeniem figury św. Michała Archanioła. Ich zawołaniem jest „Któż jak Bóg!”, obwieszczające zwycięstwo, że tylko Bogu Jedynemu i Prawdziwemu cześć i chwała. Treść nauk z pewnością odwoła się do tego wezwania, przypominającego o posłuszeństwie i walce duchowej.
To tajemnicze imię Archanioła, który w czasie testu posłuszeństwa, jakiemu Bóg poddał wszelkie rozumne i wolne stworzenie, zdecydowanie opowiedział się po stronie Boga. On wypowiedział słowa: „Któż jest jak Bóg!”. Tradycja przekazuje to w formie rozkazu, jaki Bóg wydał wszystkim aniołom, gdy na ziemi stworzył człowieka. Oświadczył im, że Adama będzie adoptował za swego syna i dlatego poleca wszystkim aniołom, aby służyli człowiekowi jako Jego synowi. Człowieka postawił na ich czele. Człowiek będzie wydawał rozkazy wszystkim aniołom. Test ten był szokiem dla doskonałych aniołów, którzy widzieli swoją wyższość pod każdym względem.
Aniołowie to duchy wojskowe, ułożone w hierarchię. W tej kadrze najdoskonalszym był Lucyfer i on decyzji Boga nie przyjął. Służbę człowiekowi uważał za swoje poniżenie. Człowiek to najmniejszy z duchów, a w dodatku połączony z ciałem, więc służba jemu była dla ambitnych aniołów nie do przyjęcia.
Aniołowie podzielili się wtedy, nastąpił rozłam w armii stworzonej przez Boga. Lucyfer stanął na czele tych zbuntowanych, nie wprost przeciw Bogu, ale stając przeciw człowiekowi, powiedział Bogu: „Nie!”. Część aniołów opowiedziała się po jego stronie, uważając, że to człowiek będzie służył im, a nie oni człowiekowi.
Na czele aniołów posłusznych Bogu stanął wtedy Michał, który powiedział: „Któż jak Bóg?”. Innymi słowy, opowiedział się po stronie posłuszeństwa Bogu, a nie Lucyferowi. Doszło do straszliwego starcia aniołów posłusznych Bogu i Mu nieposłusznych. Ci pierwsi walczyli pod wodzą Michała, ci nieposłuszni pod wodzą Lucyfera. Aniołowie posłuszni Bogu wygrali, a armia tych nieposłusznych została strącona na ziemię, gdzie był Adam. Niebo zostało oczyszczone z buntowników.
Dlaczego Lucyfer został wówczas strącony właśnie na ziemię? Bo test wolności i posłuszeństwa dotyczył również człowieka. On też miał zdecydować, czy chce być posłusznym synem Boga, czy też będzie słuchał kogoś innego. Znamy historię grzechu rajskiego i tego, jak człowiek zrezygnował z posłuszeństwa Bogu, przechodząc pod władzę Lucyfera, który w Piśmie Świętym nazwany jest Szatanem, a ma jeszcze sporo innych imion. On ma do dyspozycji legiony posłusznych mu aniołów, których nazywamy demonami.
Człowiek stanął przed podobnym dylematem: Słuchać Boga, czy nie? Adam był poddany temu samemu testowi. Był wolny i mógł wybierać. Nie tylko był, ale jest. Test bowiem nadal trwa i każdy człowiek, dochodząc do świadomych decyzji, przed tym testem staje.
My mówimy, że to Adam przegrał wszystko i skutki jego grzechu obejmują nas wszystkich; że straciliśmy nie tylko niebo, ale i wolność, i to bezpowrotnie; że Adam jest winien naszego nieszczęścia. Tak myślą ludzie widząc grzech Adama i oskarżając go o naszą niewolę, jaką jest grzech pierworodny, ale to tylko mała cząstka prawdy. Przed Bogiem nie istnieje odpowiedzialność zbiorowa. Wcześniej czy później każdy człowiek osobiście staje przed testem: Posłuszeństwo Bogu, czy komuś innemu.
A jeśli człowiek chce pełnić swoją wolę i nie chce być posłuszny nikomu, to jakie są tego konsekwencje? Natychmiast przechodzi on pod rozkazy demona, który też pełni wolę swoją, a nie Boga. Nawet jeśli takiemu człowiekowi wydaje się, że pełni wolę swoją.
Pięknymi przykładami ludzkiego posłuszeństwa Bogu są Abel czy Noe, a pierwszym z historycznie znanych: Abraham. On jest ojcem ludzi wierzących Bogu, czyli tych, którzy stawiają pytanie: „Któż jak Bóg?”. Abraham nie pełnił woli swojej, tylko wolę Boga. Stary Testament ukazuje wielu ludzi posłusznych Bogu, którzy żyli tym pytaniem: „Któż jak Bóg?”. Wszystkie ich decyzje były realizacją woli Boga, a jeśli w jakiejś sytuacji postawili oni swoją wolę nad wolę Boga, przychodzili do Niego, prosząc o przebaczenie i biorąc odpowiedzialność za konsekwencje swego nieposłuszeństwa.
Nieodpowiedzialności nie można wybrać, od odpowiedzialności można uciekać, ale uciec się nie da. Wcześniej czy później człowiek stanie przed Bogiem i, widząc co zrobił, weźmie za to odpowiedzialność w stu procentach. Od odpowiedzialności nie da się uciec. Diabeł jednak tak ciężko choruje na pychę i zazdrość, że nie jest w stanie się tych dwóch słabości wyrzec. On w nich odnajduje swoją tożsamość. On chce być nieposłusznym Bogu, bo przyznanie się do nieposłuszeństwa jest dla niego zbyt wielkim upokorzeniem.
Jest istotą wolną i może, z czym mamy do czynienia na każdym kroku. Ile razy stajemy wobec pokusy, ile razy ktoś nam proponuje coś do myślenia, mówienia, robienia, zaniedbania, tyle razy Bóg, mając na uwadze nasze dobro, przez przykazanie lub sumienie wyraża swoje zdanie, wzywając do posłuszeństwa. Wtedy człowiek, odrzucając pokusę, mówi kusicielowi: „Któż jak Bóg!”. Zdanie to zawarte jest w każdym zwycięstwie nad pokusą.
Jedni stoją przed Bogiem świadomi, że są oni na Jego miarę, gdyż stworzeni są na Jego obraz. Inni tworzą sobie własną definicję Boga, który jest na ich miarę, i oni nigdy nie wyznają swej wiary słowami: „Któż jak Bóg!”.
„Who is like God!”: Archangel Michael Leads Parish Missions at St. Margaret’s
Between October 12 and 19, 2025, the parish of St. Margaret Virgin and Martyr will host Parish Missions with the visitation of the statue of St. Michael the Archangel. Their motto is „Who is like God!”, proclaiming victory that only to the One True God belongs honor and glory. The content of the upcoming missions will surely invoke this call.
This mysterious name of the Archangel, who during the test of obedience that God subjected to all rational and free creatures, firmly sided with God. He uttered the words: „Who is like God!” Tradition conveys it as the command God issued to all angels when He created man on earth. He declared that He would adopt Adam as His son and therefore ordered all angels to serve man as His son. He placed man at their head. Man would give orders to all angels. This test shocked the perfect angels, who saw their superiority in every way.
Angels are military spirits, arranged in hierarchy from privates to the highest ranks. The general staff surpasses all others. In that staff, the most perfect was Lucifer, and he rejected God’s decision. He considered service to man his humiliation. Man is the smallest of spirits, and moreover united with a body, so service to him was unacceptable for ambitious angels.
The angels then divided, a schism occurred in God’s created army. Lucifer led the rebels, not directly against God, but against man, telling God: „No!” Some angels sided with him, believing that man would serve them, not they man.
Then, at the head of the angels obedient to God stood Michael, who said: „Who is like God?”. In other words, he sided with obedience to God, not Lucifer. A terrible clash of angels obedient to God and those disobedient to Him ensued. The former fought under Michael’s command, the latter under Lucifer’s. The obedient angels won, and the army of the disobedient was cast down to earth, where Adam was. Heaven was cleansed of rebels.
Why was Lucifer then cast precisely to earth? Because the test of freedom and obedience also concerned man. He too had to decide whether he wanted to be an obedient son of God or listen to someone else. We know the story of the original sin and how man renounced obedience to God, passing under Lucifer’s rule, who in Scripture is called Satan and has many other names. He commands legions of angels obedient to him, whom we call demons.
So man faced a similar dilemma: Listen to God or not? Yes, Adam was subjected to the same test. He was free and could choose. Not only was he, but he is. The test continues, and every human, reaching conscious decisions, stands before it.
We say that Adam lost everything and the consequences of his sin affect us all; that we lost not only heaven but also freedom, and irretrievably; that Adam is guilty of our misfortune. This is how people think, seeing Adam’s sin and blaming him for our slavery, which is original sin, but that is only a small part of the truth. Before God, there is no collective responsibility. Sooner or later, every human personally stands before the test: Obedience to God or to someone else.
And if man wants to fulfill his own will and refuses to obey anyone, what are the consequences? He immediately passes under the command of a demon, who also fulfills his own will, not God’s. Even if such a man thinks he fulfills his own will.
Beautiful examples of human obedience to God are Abel and Noah, and the first historically known is Abraham. He is the father of those who believe in God, i.e., those who pose the question: „Who is like God?”. Abraham did not fulfill his own will but God’s. The Old Testament shows many people obedient to God who lived by this question: „Who is like God?”. All their decisions were realizations of God’s will, and if in some situation they placed their own will above God’s, they came to Him, asking for forgiveness and taking responsibility for the consequences of their disobedience.
Irresponsibility cannot be chosen; one can flee from responsibility, but escape is impossible. Sooner or later, man stands before God and, seeing what he has done, takes full responsibility for it. One cannot escape responsibility. The devil, however, is so gravely ill with pride and envy that he cannot renounce these two weaknesses. He finds his identity in them. He wants to be disobedient to God because admitting disobedience is too great a humiliation for him.
He is a free being and can, which we encounter at every turn. How many times we face temptation, how many times someone proposes something to think, say, do, neglect, so many times God, considering our good, expresses His opinion through commandment or conscience, calling for obedience. Then, rejecting the temptation, man tells the tempter: „Who is like God!”. This sentence is contained in every victory over temptation.
Jesus does not give a verbal answer to this question, but reacts to every temptation exactly as Michael the Archangel did. He chooses the Father’s will, not the tempter’s, in the name of the principle: „Who is like God!”.
Turning stones into bread? The Father says: „Man does not live by bread alone,” so I am on the Father’s side, not the tempter’s. Who is like God!
Jump from the tower! It is written: „You shall not put the Lord your God to the test.” Who is like God!
Give me homage! „You shall worship the Lord your God alone.” Who is like God!
The cup of suffering awaiting you is beyond your strength, do not drink it! „Father, remove this cup from me, but not as I will, but as You.” Who is like God!
Come down from the cross, and we will believe you! „No, because I am going to the dead in the abyss to give them freedom; I drink the cup of suffering and death voluntarily to the bottom.” Who is like God!
The words „Who is like God” are the trump card in the battle against every temptation. Whoever does not choose God in it always loses. With such an attitude, one can approach temptations to break any of the Ten Commandments. Every time, the believer in God confesses: „Who is like God” and wins against temptation.
Some stand before God aware that they are to His measure, as they are created in His image. Others create their own definition of God, who is to their measure, and they never profess their faith with the words: „Who is like God!”.
Ember Days in the Catholic Church: The Forgotten Cry of Obedience to God
In the Catholic Church, Ember Days, or Quatuor Tempora, are quarterly periods of fasting, abstinence, and prayer observed in four seasons. The autumn Ember Days in 2025 began on September 24 (Wednesday – first day), continue today, September 26 (Friday – second day), and end tomorrow, September 27 (Saturday – third day). Rooted in ancient tradition, these days invoke reflection on obedience to God, commemorating Christ’s Passion: Wednesday for Judas’s betrayal, Friday for the crucifixion, Saturday for the entombment. They are days of atonement for sins, thanksgiving for creation’s gifts, and supplication for clergy and harvests.
The origins of Ember Days trace to apostolic times, though formalized in the 4th century. Derived from Jewish fasting customs, adapted by the Church to the liturgical year, Pope Gelasius I established them in 494 for spring, summer, autumn, and winter, linking to seasonal festivals. The Council of Agde in 506 confirmed their quarterly nature. The name „Ember” (Latin Quatuor Tempora) means „four times.” In Poland, tied to agriculture, they involve blessing herbs and crops, though this is a folk overlay.
The significance of Ember Days is profoundly spiritual. They are days of penance, recalling the liturgical year’s cycles and dependence on God. On Wednesday, Friday, and Saturday, the faithful abstain from meat and eat once daily, praying for priests, vocations, and natural gifts. They commemorate the angels’ obedience test: God, creating man, ordered angels to serve him as His son, placing Adam above them. Shocking the spiritual hierarchy, this was a test of free will. Lucifer, the ambitious general, saw it as humiliation and rebelled, crying „No!” to God. Leading the disobedient, he claimed superiority over man. Obedient angels, under St. Michael the Archangel, responded with „Who is like God!” – a victory cry affirming sole glory to the True God. The battle saw the obedient triumph, the rebels, led by Lucifer (Satan), cast to earth, where they tempt man.
This test of freedom repeats for each: obedience to God or self-will? Adam failed, passing under demonic rule, but each can choose „Who is like God!” Jesus in the wilderness responded as Michael: „Not by bread alone,” „Do not tempt God,” „Worship God alone.” In Gethsemane: „Not my will, but Yours.” On the cross: „Forgive them.” Ember Days call for such obedience, rejecting temptations where every „No” to God is a demonic victory. „The words 'Who is like God’ are the trump card in the battle against every temptation” – this confession in every victory over sin.
The weight of Ember Days in Catholic tradition is inestimable. They foster spiritual discipline, reminding unity with Christ and creation. In secular times, they strengthen faith through fasting as an act of love. For traditional Catholics, especially in the Tridentine rite, they are a bastion against the world, where Lucifer’s temptation – „Be like God” – lures to self-will. In Poland, pre-Vatican II, they were mandatory with votive Masses and blessings. After the Council, in 1966, Pope Paul VI recommended observance locally, weakening universality – dates and form depend on bishops.
Yet, Catholics faithful to tradition, particularly traditionalists, continue observing Ember Days as an ancient fasting custom. In traditional parishes, like those in the Warsaw-Praga diocese, Masses are celebrated with readings about Michael, and strict fasting is kept. This is an act of resistance to secularization, where „Who is like God!” becomes a call to return to roots. In 2025, the autumn Ember Days (September 24 Wednesday, 26 Friday, 27 Saturday) invite reflection on autumn harvests and vocations, urging penance amid modern temptations.
Ember Days in the Catholic Church: The Forgotten Cry of Obedience to God
In the Catholic Church, Ember Days, or Quatuor Tempora, are quarterly periods of fasting, abstinence, and prayer observed in four seasons. The autumn Ember Days in 2025 began on September 24 (Wednesday – first day), continue today, September 26 (Friday – second day), and end tomorrow, September 27 (Saturday – third day). Rooted in ancient tradition, these days invoke reflection on obedience to God, commemorating Christ’s Passion: Wednesday for Judas’s betrayal, Friday for the crucifixion, Saturday for the entombment. They are days of atonement for sins, thanksgiving for creation’s gifts, and supplication for clergy and harvests.
The origins of Ember Days trace to apostolic times, though formalized in the 4th century.
