Wstrząsające nagranie polskiej eurowizyjnej piosenkarki tańczącej w skąpym ubraniu przed ołtarzem w kościele w Secyminie odsłania głęboki kryzys posoborowego Kościoła. Fakt, iż doszło do tak jawnego zbezczeszczenia świętego miejsca, a jedyną konsekwencją dla proboszcza jest „upomnienie kanoniczne”, dowodzi zatrważającej degradacji poczucia sacrum wśród części duchowieństwa.
Nagranie Luny, która w sukience z wycięciem na pośladkach tańczyła przed ołtarzem, a w tle słychać było bluźnierczy cytat „Powiedz Jezusowi, że s*ka wróciła”, to nie tylko młodzieńcza głupota artystki szukającej taniej sensacji. To przede wszystkim świadectwo duchowej zapaści tych, którzy powinni stać na straży świętości miejsca. Kuria warszawska w swoim oświadczeniu potwierdza najgorsze: profanacja była możliwa, ponieważ administrator parafii udostępnił świątynię bez weryfikacji treści i charakteru realizacji.
Czy naprawdę potrzebna jest „weryfikacja”, by wiedzieć, że kościół nie jest studiem filmowym ani sceną dla tanecznych popisów? Czy kapłan zarządzający parafią utracił podstawowe rozróżnienie między sacrum a profanum? Fakt, iż takie pytania w ogóle muszą być stawiane, mówi więcej o stanie współczesnego Kościoła niż wszystkie synody razem wzięte.
Nabożeństwo ekspiacyjne i poświęcenie ołtarza to konieczne działania, ale nie usuwają sedna problemu. Gdy w kościele dochodzi do jawnych profanacji za przyzwoleniem duszpasterzy, żadne suplikacje nie naprawią zgorszenia. To nie wystarczy, by odbudować powagę miejsca, które zostało potraktowane jak tło dla choreograficznych popisów.
Kościół po Soborze Watykańskim II, zamiast stać się twierdzą wiary, często przemienia się w przyjazną przestrzeń „dialogu”, gdzie granice sacrum stają się coraz bardziej rozmyte. Ten incydent to jaskrawy przykład, do czego prowadzi utrata poczucia świętości. Gdy kościół przestaje być Domem Bożym, a staje się „przestrzenią kulturową”, otwiera się drogę do takich profanacji.
Ewa Wierzbicka – Los Angeles
Profanation with the Pastor’s Consent
A shocking recording of a Polish Eurovision singer dancing in scanty clothing before the altar in a church in Secymin reveals a deep crisis in the post-conciliar Church. The fact that such overt desecration of a holy place occurred, and the only consequence for the pastor is a „canonical admonition,” proves an alarming degradation of the sense of the sacred among part of the clergy.
The recording of Luna, who danced before the altar in a gothic dress with a cut-out on the buttocks, while a blasphemous quote „Tell Jesus the b*tch is back” was audible in the background, is not just the youthful folly of an artist seeking cheap sensation. It is primarily testimony to the spiritual collapse of those who should be guarding the holiness of the place. The Warsaw curia in its statement confirms the worst: the profanation was possible because the parish administrator provided access to the church without verifying the content and nature of the production.
Is „verification” really needed to know that a church is not a film studio or a stage for dance performances? Has the priest managing the parish lost the basic distinction between the sacred and the profane? The fact that such questions even need to be asked speaks more about the state of the contemporary Church than all synods put together.
The expiatory service and the consecration of the altar are necessary actions, but they do not remove the core of the problem. When open profanations occur in a church with the consent of pastors, no supplications will repair the scandal. This is not enough to rebuild the dignity of a place that has been treated as a backdrop for choreographic stunts.
The Church after the Second Vatican Council, instead of becoming a fortress of faith, often transforms into a friendly space for „dialogue,” where the boundaries of the sacred become increasingly blurred. This incident is a glaring example of where the loss of the sense of holiness leads. When a church ceases to be the House of God and becomes a „cultural space,” it paves the way for such profanations.
