Adwent, który stawia opór

Stanęliśmy u progu I niedzieli Adwentu.

Adwent powraca co roku jak nieproszony rachunek sumienia. Zaprasza do czuwania, choć świat proponuje krzykliwe ozdoby. Wyrywa z rutyny, choć sklepy próbują uśpić nadmiarem błyskotek. Trudno o porę bardziej rozdwojoną niż ta, w której Kościół nakazuje skupienie, a handel narzuca pośpiech.

Adwent w tradycji katolickiej jest czasem wyczekiwania. Kościół prowadzi wiernych przez kolejne niedziele, przypominając o obowiązku pokuty i o konieczności wewnętrznego porządku. Ołtarze pozostają bez kwiatów, a kapłan przywdziewa fiolet jako znak pokory i skruchy. W kalendarzu liturgicznym pojawia się rorantyjska trumna światła, w której cicha Msza roratnia, odprawiana przed wschodem słońca, ma charakter niemal mistycznego spotkania. Nie jest to czas triumfu, lecz przygotowania. Każde czytanie, antyfona i modlitwa podkreślają prawdę, że Pan jest blisko, a Jego przyjście wymaga czystości serca.

Współczesność próbowała ten czas ułagodzić. W miastach już na początku listopada pojawiają się girlandy, które nie mają żadnego związku z powagą Adwentu. Komercja skraca okres przygotowania do długości kolejki zakupowej. Wymowny postęp widać w momencie, gdy sklepy otwierają „przedsprzedaże świąteczne”, jakby samo Boże Narodzenie było przede wszystkim sezonem obrotu. Dawny post i wyciszenie, niegdyś traktowane poważnie, ustępują przed ekspansją reklam, które narzucają obraz łatwej radości pozbawionej fundamentu. Wiele rodzin powtarza tradycyjne formy, lecz czyni to w tle natłoku propozycji, które odciągają uwagę od sensu Adwentu.

Różnica między Adwentem a jego dzisiejszą otoczką ujawnia się w rytmie. Kościół wzywa do zwolnienia, a handel wymusza przyspieszenie. Zestawienie modlitwy roratniej o 6.00 po poł. ze sztucznym blaskiem centrów handlowych ukazuje dwie logiki, które trudno pogodzić. Jedna prowadzi do pokory, druga do rozproszenia. Adwent pozostaje czasem, który w tradycji się nie zmienia. Świat dookoła zmienia go jednak coraz bardziej, nie rozumiejąc, że przygotowanie wymaga ciszy, a nie nadmiaru bodźców.

Time That Demands Silence

Advent returns each year like an unwelcome examination of conscience. It calls for watchfulness, while the world proposes noisy decorations. It breaks routine, while stores try to lull people with an excess of glitter. There is hardly a season more divided than the one in which the Church commands recollection and commerce imposes haste.

Advent in Catholic tradition is a time of expectation. The Church guides the faithful through successive Sundays, reminding them of the duty of penance and the necessity of inner order. Altars remain without flowers, and the priest wears violet as a sign of humility and contrition. In the liturgical calendar appears the rorate dawn of light, where the quiet Rorate Mass, celebrated before sunrise, becomes an almost mystical encounter. It is not a time of triumph but of preparation. Every reading, antiphon, and prayer emphasizes the truth that the Lord is near, and His coming requires purity of heart.

Modern times have attempted to soften this season. In cities, garlands appear already at the beginning of November, having no connection with the solemnity of Advent. Commerce shortens the time of preparation to the length of a checkout line. A telling sign is the moment when stores launch “holiday presales,” as if Christmas itself were primarily a period of commercial turnover. The former fasting and quiet, once treated seriously, give way to an expansion of advertisements that impose an image of easy joy without foundation. Many families repeat traditional forms but do so in the background of a flood of distractions that pull attention away from the meaning of Advent.

The difference between Advent and its modern surroundings becomes clear in rhythm. The Church calls for slowing down, while commerce forces acceleration. The contrast between a Rorate Mass at 6:00 a.m. and the artificial glow of shopping centers reveals two logics that are hard to reconcile. One leads to humility, the other to distraction. Advent remains a season unchanged in tradition. The world around it, however, changes it more and more, not understanding that preparation requires silence rather than excess stimuli.