Munduru nie zdejmę, szabli nie złożę

Felieton, to taki swoisty rodzaj działalności dziennikarskiej. Pisze się w zasadzie o niczym a jednocześnie o wszystkim. Jednym słowem, jak coś mam na sercu, to siadam i piszę. Uważam jakąś sprawę za ważną na tyle, że i dla innych powinna być ważna. Czasami jednak trzeba napisać o czymś, co męczy Czytelników. Gotowy temat trzeba odłożyć do szuflady aby zaspokoić ciekawość wielu…
Jako dziennikarz cieszę się, gdy słyszę, iż ktoś moje teksty czyta, że się o nich dyskutuje, że budzą zainteresowanie. Niestety, dla pewnej części odbiorców nie jest ważne, co zostało napisane w felietonie. Oni ciągle, wręcz z rosnącą ciekawością zastanawiają się, ba, wydzwaniają do redakcji nawet, aby dowiedzieć się, czemu autor na zdjęciu jest w… mundurze. „Czy to żołnierz pisze?” No tak, nie wiedzą, że zgodnie z najnowszymi przepisami, w mundurze cywilowi występować nie wolno. Więcej, jeżeli Żandarmeria

Wojskowa spotka nad rzeczką wędkarza w mundurze lub jego częściach, to biedny człowiek pożałuje, że poszedł ryby łowić, zamiast je kupić. Taniej by wyszło. Wiem, wiem, prawo sobie a życie sobie, ale do czasu… Zimą zaparkowałem samochód przed Urzędem Miasta w Nowym Dworze. Wysiadam z samochodu, obok zatrzymuje się jakiś inny pojazd i przed uchylone okno ktoś pyta o najbliższy sklep wędkarski. „A skąd ja mam to wiedzieć” – pomyślałem, a pytający w tym czasie zdołał dostrzec moje pagony, zbaraniał, przeprosił i szybko odjechał. Tak, u nas jeszcze mundur kojarzy się z wędkarzem czy myśliwym. Oby szybko się to skończyło.

Będąc ostatnio w Jednostce Specjalnej Żandarmerii Wojskowej w Mińsku, pewien szeregowy żandarm zauważył, że brakuje mi na bluzie od munduru naszywki identyfikującej formację. Upiekło mi się, ale okazuje się, że można trafić na takiego, który wie i może zechcieć istniejące prawo egzekwować. Wiele jeździłem po świecie, mieszkałem na różnych kontynentach, mam prawo nosić kilka różnych mundurów. Nigdzie, dosłownie nigdzie, mundur nie jest kojarzony z byle czym i tak lekceważony, jak u nas. Ciekawości wszystkich nie zaspokoję bo i nie mogę i nie chcę. Niech wystarczy, że na tym zdjęciu jestem w mundurze polskiego strzelca. Mam też prawo do kilku innych, może nawet „dostojniejszych” ale to polski mundur jest tym, który dla mnie jest powodem do dumy. Cieszy mnie, że i moja własna córka przywdziała ten sam mundur, bo czasy coraz bardziej niespokojnie. Wielu pytać będzie „czemu on w mundurze”, mało zaś ten mundur włoży na siebie. Dziś potrzeba nam Polaków, a nie tych, którzy żyją w „tym kraju”. Jak powiedział major Hubal, „szabli nie złożę, munduru nie zdejmę.”

kpt. PIOTR KORYCKI
p.korycki@nowodworski.info

Comments

comments